|
|
|
Rozwój kariery zawodowej |
|
1. Neofita - zawsze przychodzi do pracy punktualnie. Wychodzi troszkę przed czasem. Robi sobie
dlugie przerwy na lunch poza biurem. Wiekszość swojego czasu spędza poza pracą. Nie jest za
nic waznego odpowiedzialny. Z chęcią podejmuje się każdej czynności, np. odkurzenia twojej
klawiatury. Nie może uwierzyć, że zarabia tyle pieniędzy, że może spokojnie gadać przez
telefon z kumplami / przyjaciółkami i cały dzień surfować po Internecie. Życie jest piękne!
2. Początkowy etap kariery - zawsze przychodzi i wychodzi z pracy równo o czasie. Czuje się ważny
i doceniony, kiedy szef prosi, żeby zostać po godzinach. Robi to bez niechęci. Chwali się
znajomym: "Wybrałem wczoraj czcionkę do prezentacji szefa w Power Poincie!" Za bonus w
wysokosci 100 zl gotowy jest poświęcić się firmie do konca życia. Zdarza mu się jeść lunch przy
biurku. Życie jest bardzo przyjemne.
3. Pracownik średniego szczebla - zdarza mu się wychodzić później z pracy. Nigdy nie bierze lewych
zwolnień, żeby mieć wolny dzień. Jest całkowicie odpowiedzialny za projekty o zupełnie nikłym
znaczeniu, np. zmianę nazwy "Grupa systemowa" na "Grupa technologiczna" we wszystkich firmowych
dokumentach. Nadal przychodzi do pracy z chęcią. Życie osobiste zaczyna powoli tracić na znaczeniu.
Jest zachwycony każdą małą pochwałą i premią. Życie jest przyjemne.
4. Pracownik z doświadczeniem - zdarza mu się przychodzić do pracy przed czasem. Często zostaje po
godzinach. Zawsze je lunch przy biurku. Został mu jeden lub dwóch przyjaciół, którzy nie są związani
z jego pracą. Jest odpowiedzialny za prawdziwe zadania, których niepowodzenie nie wpłynie jednak
znacząco na kondycję firmy. Nadal ma czas, żeby korzystać z motywacyjnych podarunków firmy w
postaci np. biletów na kręgle. Życie jest OK.
5. II etap kariery - zawsze przychodzi wcześnie do pracy. Zwykle wychodzi ostatni. Wiekszość życia
zajmuje mu sporządzanie bardzo pilnych raportów z tysiącami nic nie znaczacych cyfr. Cała jego
pewność siebie zależy od aprobaty i pochwał szefostwa. Wiekszość pensji wydaje na rzeczy, które
podnoszą jego image i status społeczny. Jest całkowicie poświęcony pracy i kocha ją do szaleństwa.
W rzadkich chwilach wolnego czasu nie jest w stanie robić nic innego poza kilkugodzinnym bezmyślnym
przerzucaniem kanałów w TV. Życie jest stresujące.
6. III etap kariery - robi dokładnie to samo, co na II etapie, przy czym prowadzone przez niego projekty
mają już wpływ na kondycję i sukces całej firmy. Praca już go tak nie pasjonuje, nawet pomimo
niesamowitych pieniędzy, jakie za nią dostaje. Zastanawia się nad złożeniem wypowiedzenia. Jedyną
rzeczą, która nie pozwala mu podjąć tej decyzji, jest olbrzymi kredyt na dom, który musi spłacać.
Nie ma pojęcia co ze soba począć, kiedy zdarza mu się wolny dzień. Życie jest piekłem.
7. Początkujący manager - mówi innym ludziom, co mają robić. Uwielbia władzę. Musi cały czas udowadniać
swoje oddanie managerom, którzy znajdują się na wyższym szczeblu lancucha pokarmowego. Zawsze pracuje
do późna, żeby zrobić wreszcie wszystkie najważniejsze rzeczy, których nie da się w żaden sposób
wykonać w normalnych godzinach pracy. Ma pięć razy wiecej garniturów niż przyjaciół. Życie osobiste
i relacje z współmałżonkiem zaczynają się w szybkim tempie załamywać. Życie jest stresujące.
8. Manager średniego szczebla - spędza cały dzień na dyskutowaniu, spotkaniach i opisywaniu wszystkich
rzeczy przy pomocy nic nie znaczących sloganów biznesowych. Nadal pracuje do późna, ale tylko dla
ważnych klientów lub jeśli ma następnego dnia wystąpienie na konferencji. W przeciwieństwie do
pracowników na II i III szczeblu kariery oraz początkujących managerów, zdarza mu się zimą oglądać
słońce po jego wschodzie lub przed jego zachodem. Jest rozwiedziony i nie ma przyjaciół. Życie jest OK.
9. Manager wyższego szczebla - lubi czytać raporty i wygłaszać długie przemówienia na spotkaniach. Zwykle
wychodzi z pracy o czasie, chyba ze musi wyjść wcześniej na golfa z innymi managerami swojego szczebla.
Bardzo rzadko musi przed kims schylać z uniżeniem głowę. Nie ma już w szafie żadnej pary jeansów. Nawet
nie może sobie przypomnieć, kiedy ostatnio korzystał ze środków transportu publicznego. Życie jest przyjemne.
10. Prezes - chociaż ma już dorosłe i bogate dzieci, przychodzi do pracy dla czystej przyjemności i zabawy.
Wygłasza kwestie typu "Musimy wejść silniej na rynek w Liberiii" i w ciagu następnych kilku miesięcy,
to się naprawdę dzieje. Jeśli się jednak nie udało, prezes musi się jeszcze bardziej napracować i
powtórzyć raz jeszcze: "Dlaczego nie wejdziemy silniej na rynek w Liberii?". W jakiś cudowny sposób
wszystko się układa pomyślnie, a prezes po raz kolejny zostaje okrzyknięty geniuszem i wizjonerem.
Życie jest piękne!
|
|
| << cofnij |
|
|
|
Dzieci